In tegenstelling tot wat de bandnaam en de CD-titel zouden kunnen laten vermoeden en in weerwil van het feit dat hun eerste plaat “Electric Landlady” heette, heeft dit gezelschap totaal niets te maken met Jimi Hendrix, noch met zijn muziek. Nee, Sandy Brechin en zijn kompanen specialiseren zich in de zogeheten “ceilidh”, de muziek, die steevast dient als opfleuring van Schotse feesten, waar gezongen, gedronken en gedanst wordt. Onweerstaanbaar, zelfs voor de meest hardnekkige niet-dansers.

Over Brechin en zijn muziek hadden we het recent nog in deze kolommen en wat we toen ondermeer aanstipten, was dat hij in ongeveer vijfentwintig formaties aangetroffen kan worden in de muziekwereld en deze Shandrix is er daar dus eentje van. De naam komt niet alleen van bij Jimi Hendrix, maar vooral van Jimmy Shand, de onder meer door Richard Thompson geëerde accordeonist, die algemeen gezien wordt als de man die ceilidh op de kaart heeft gezet en de huidige generatie beoefenaars van het genre meer dan driehonderd composities naliet, gaande van walsjes tot polka’s en alles daar tussenin.

Dat is exact de vijver waarin Brechin ging vissen voor deze plaat: dansdeuntjes van allerlei slag, vaak traditionals, maar net zo goed nummers van de hand van hedendaagse of alleszins meer hedendaagse componisten zoals bv. Duncan Johnstone, wiens “Cameron MacFadyen” de feestelijkheden mag openen. Die duren alles samen een dikke 63 minuten en leiden via three-steps, marches, jigs, walsen en zelfs “The Human Helicopter”, een tot hilarische taferelen leidend danstype, waar menig minder ervaren deelnemer een ziekenwagenbezoek aan overhoudt, tot de vaste finale bij optredens van Shandrix: “The Final Birl”, dat, nadat “Auld Lang Syne” verplichterwijze de revue gepasseerd is, voor de laatste keer iedereen op de dansvloer dwingt, waarna hooguit de nog overlevende glazen geledigd worden en iedereen naar huis kruipt.strompelt/sloft….

Om maar te zeggen: dit is feestmuziek met traditie, gespeeld door niet minder dan achttien muzikanten, die stuk voor stuk meesters zijn op hun accordeon, fiddle, mandoline of mandola, gitaar, bouzouki, fluit, doedelzak of drums. Wie hieraan kan weerstaan, mag het mij komen vertellen, maar ik mocht meermaals ervaren dat deze muziek bijzonder aantrekkelijk overkomt, op de meest onverwachte momenten, zelfs binnen de meest heterogene gezelschappen. Wie een heuse feestband wil horen, zit hier aan het goede adres, ook al omdat nooit voor de gemakkelijke hoempapa-aanpak gekozen wordt, maar telkens weer de nodige subtiliteit aan de voorhanden zijnde virtuositeit gekoppeld wordt.

(Dani Heyvaert)

Tracks:
1. Gay Gordons 4:40
2. Eva Three Step – Cameron MacFadyen/Gordon Cottage/Mhorag 3.36
3. Reels – The Gugahunter/Dolina Mackay/Mrs Macpherson of Inveran/The Ness Pipers 4.18
4. Hornpipes – Tam Bain’s Lum/Helen Black of Inveran 3.10
5. Hooligan’s Jig – Eck Stewart’s March/Alan Macpherson of Mosspark/O’er the Ocean/The Judge’s Dilemma 5.10
6. The Pride of Erin Waltz – Mo Mhathair 4.04
7. The Riverside Jig – Skylark’s Ascension/Mishie’s Jig/The Pitlochry High School Centenary/The Blackberry 8. Bush/Stramash for Shelter Scotland 7.00
9. The Gay Gordons – Iain MacPhail’s Welcome to Shetland/The Lewis and Harris Gathering/The Gay Gordons/Mr 10. Mrs Alex Ross 4.55
11. The Black Dance – The Black Dance/The Deveron Reel/The Bear Dance/The Latvian’s March 4.52
12. The Canadian Barn Dance – Neil MacVarnish/Marcos Watt’s Farewell to The Forties 3.34
13. The Cumberland Square Eight – Willie Coleman’s/Stan Chapman’s/Thunderhead 4.21
14. The Circassian Circle – Circassian Circle/Staten Island/Timour the Tartar/The Flowers of 15. Edinburgh/Circassian Circle 4.37
16. Waltzes – Helen Scott of Humbie/Ardtornish 4.09
17. Orcadian Strip The Willow – Miss Campbell of Sheerness/Jig Runrig/Old Woman’s Dance/Porto the Rat/Dale’s Place 7.29
18. The Final Birl – Dinky’s 1.44